„Kiedyś skrupulatnie zbierałam wszystkie recenzje, zdjęcia ze spektakli. Teraz wiem już, że to zawód tak ulotny, tak szybko przemijający, że trzeba cieszyć się każdym momentem wejścia na scenę, każdym kontaktem z publicznością. I robić wszystko, żeby ją uwieść – mówi Irena Dudzińska, aktorka Teatru Nowego w Poznaniu, która w tym roku świętuje 50-lecie pracy artystycznej. Już 16 marca zobaczymy ją w monodramie Co się właściwie stało z Betty Lemon? w reżyserii Mikity Valadzko

Teatr jest dla Pani ciągle miejscem zaskoczeń? 

Rutyny nie ma, każda nowa sztuka przynosi nowe oczekiwania, nowe wyzwania. To trudna praca na własnym organizmie. Trzeba ciągle szukać w sobie tego, o czym czasem nawet nie wiemy, że to w nas jest. Dobrze, jeśli trafi się na reżysera, który skłania do takich poszukiwań. Z dużą przyjemnością mogę powiedzieć, że miałam wielkie szczęście do inspirujących spotkań z reżyserami […]

Dużo się zmieniło na teatralnych scenach przez te 50 lat? 

Na pewno bardzo zmieniła się estetyka teatralna w ogóle – nie mówię tutaj o Teatrze Nowym. Kiedyś chodziło się do teatru po wzruszenie, refleksję, po kontakt z zupełnie inną rzeczywistością. Obecnie coraz częściej to, co widzimy na scenie, niewiele się różni od tego, co możemy zobaczyć na ulicy. Brakuje mi też wyjątkowych scenografii z wyraźnym rysem artystycznym i rozbudowaną metaforyką.

Pamiętam jak w Teatrze Polskim we Wrocławiu swego czasu oglądałam Jak wam się podoba Szekspira w reżyserii Krystyny Skuszanki, ze scenografią Krystyny Zachwatowicz, żony Andrzeja Wajdy. Sceny w Lesie Ardeńskim przenosiły widzów w tajemniczy, magiczny świat – nad pochylonym, okrągłym, wielkim ciemnozielonym podestem wisiała ogromna złota gałąź jemioły, a aktorzy ubrani na biało przemykali przestrzeniami pomiędzy liśćmi. Sceny dworskie aktorzy odgrywali natomiast w przepysznych kostiumach. Jakie to było bogactwo tkanin!

Dzięki temu widzowie poznawali w teatrze nie tylko konkretną historię, ale też mogli się dowiedzieć, jak ubierali i zachowywali się ludzie w XVI wieku. Intencją teatru nie było powielanie życia. Żałuję, że teatr tak rzadko obecnie korzysta z tradycji, że dominuje postdramaturgia. Brakuje mi teatralnej szlachetności w treści i estetyce, przekonania, że bez slajdów, wideo i nowoczesnych instalacji też można coś ważnego przekazać.“

Pełny tekst rozmowy Michała Gradowskiego + zdjęcia Jakub Wittchen z Ireną Dudzińską w miesięczniku „Poznański Prestiż“ 2018 marzec, zob. – TU