Polacy wobec własnej starości. Komunikat z badań. Oprac. Małgorzata Omyła-Rudzka. Centrum Badania Opinii Społecznej. Warszawa 2012.

„W związku z tym, że rok 2012 ogłoszony został Europejskim Rokiem Aktywności Osób Starszych i Solidarności Międzypokoleniowej, w jednym z ostatnich naszych badań poruszyliśmy kilka kwestii dotyczących stosunku do starości. Sprawdziliśmy, jak duże jest wśród Polaków zainteresowanie własną starością, jak postrzegają siebie – jako osoby młode, w średnim wieku czy jako starsze, oraz kiedy, ich zdaniem, kończy się młodość, a zaczyna wiek dojrzały i starość. Zapytaliśmy również o obawy związane ze starością oraz o to, jak respondenci chcieliby zorganizować swoje życie na stare lata, kiedy będą potrzebować pomocy. Kwestie te podejmowaliśmy już w naszych badaniach, co pozwala na prześledzenie zmian w postawach Polaków wobec starości. […]

Prawie trzy czwarte dorosłych mieszkańców Polski myśli o swojej starości. Zainteresowanie tym etapem życia częściej niż inni wyrażają starsi badani oraz, niezależnie od wieku, kobiety.

Z szacunków badanych wynika, że młodość trwa do 37 roku życia, po czym następuje wiek dojrzały, który trwa do 63 roku życia (dokładnie: do 63 lat i 3 miesięcy). Po osiągnięciu tego wieku rozpoczyna się starość. Od lat obserwujemy, że w odbiorze społecznym kres młodości oraz początek starości następują coraz później. Czternaście lat temu, gdy po raz pierwszy pytaliśmy o tę kwestię, młodość kończyła się według badanych w wieku 34 lat i 9 miesięcy, a starość rozpoczynała się po ukończeniu 60 lat i 10 miesięcy. Postrzeganie granic omawianych etapów życia w znacznej mierze zależy od wieku i płci badanych. Według osób starszych oraz kobiet zarówno kres młodości, jak i początek starości następuje później.

Autoidentyfikacje związane z wiekiem w znacznym stopniu pokrywają się ze społecznie ustanowionymi granicami analizowanych etapów życia – młodości, wieku dojrzałego oraz starości. Większość badanych w wieku 18–39 lat uznaje siebie za ludzi młodych, większość ankietowanych w wieku 40–64 lata za osoby w średnim wieku, natomiast wśród respondentów powyżej 64 roku życia przeważa przekonanie, że są w starszym wieku.

Dla zdecydowanej większości Polaków myślenie o starości wiąże się z różnego rodzaju obawami. Najczęściej związane są one z chorobami i niedołężnością oraz utratą samodzielności, uzależnieniem od innych ludzi.

Polacy powszechnie deklarują, że wiedzą, jak chcieliby zorganizować swoje życie na stare lata, kiedy będą potrzebowali pomocy. Większość chciałaby mieszkać we własnym mieszkaniu, korzystając z doraźnej pomocy bliskich. Stosunkowo nieliczna grupa respondentów wyraża chęć zamieszkania na starość w rodzinie wielopokoleniowej, wraz z dziećmi, wnukami lub dalszą rodziną.“

Cały 10-stronicowy tekst czytaj TU