Przytoczamy tylko wybrany fragment artykułu zachęcając jednocześnie do lektury całego tekstu:

„[…] Standardy projektowania dla seniorów na przykładach krajowych

W krajach europejskich występują różnorodne form opieki i zamieszkania dla seniorów, trudno jest jednoznacznie stwierdzić, która forma jest preferowana w danym kraju. Można powiedzieć, że różnice w krajach europejskich mogą występować w organizacji podobnie funkcjonujących ośrodków, co wynika z przepisów prawa danego kraju, miasta czy regionu. Wybór rodzaju form powinien zależeć od osoby najbardziej zainteresowanej, od przyszłego mieszkańca, jego indywidualnych preferencji i potrzeb. Jest on wynikiem złożonych czynników, tj. prowadzonej przez dane państwo polityki społecznej, zamożności i stopnia „otwartości” i wyedukowania społeczeństwa, dominującego w danym kraju stylu życia mieszkańców, ich kultury, przyzwyczajeń, typu życia rodzinnego.

Istotnym problemem jest to, aby państwo zapewniło szeroką gamę ofert zamieszkania skierowaną do seniorów, żeby istniało wiele różnorakich opcji wyboru środowisk mieszkalnictwa o należytym, godnym standardzie.

Możemy przedstawić tu ogólny podział form mieszkalnictwa dla osób starszych, są to formy indywidualne i wspólne. Do form indywidualnych należą:
Mieszkania samodzielne – skierowane do osób starszych niewymagających opieki osobistej, medycznej; mogących żyć samodzielnie, szukających bezpieczeństwa udogodnień płynących z zamieszkania w społeczności. Często stanowią one samodzielne jednostki mieszkaniowe w dowolnym domu mieszkal- nym. Mogą one także być zgrupowane w jednym obiekcie (np. dom dla ludzi starszych) lub znajdować się w różnych domach, w większym kompleksie mieszkaniowym (np. na osiedlu).

Mieszkania indywidualne „pod opieką” – skierowane do osób starszych niebędących w stanie żyć samodzielnie, ale nie potrzebujących również stałej, wykwalifikowanej opieki medycznej. Jest to pośredni typ pomiędzy mieszkaniem samodzielnym, a ośrodkami opieki medycznej. Przewidziana jest w nich opieka medyczno-socjalna, mogą być one dostosowane do opieki nad osobami z chorobą Alzheimera czy innymi formami demencji.

Alternatywą dla indywidualnych mieszkań „pod opieką” są wspólne formy zamieszkiwania. Różnią się one od tradycyjnych tym, że niezbędne usługi i ewentualna opieka usytuowane są na wspólnym terenie i są do dyspozycji na wezwanie każdego mieszkańca; należą do nich:

Wspólnota mieszkaniowa (3 -15 osób) – skierowana do osób starszych niewymagających opieki

Wspólnota domowa (mogą być liczniejsze od wspólnot mieszkaniowych) – skierowana do osób niewymagających opieki

Wspólnota sąsiedzka – częściowo samodzielne wspólnoty mieszkaniowe przeznaczone są dla osób mających problemy z samodzielnym prowadzeniem gospodarstwa domowego (przynależność do wspólnoty jest częściowa; powrót do dobrej kondycji umożliwia ponowne osiągnięcie pełnej samodzielności osoby)

Wspólnoty ciągłej opieki nad osobami starszymi – są to kampusy mieszkaniowe zapewniające ciągłość opieki: od domów prywatnych, Mieszkania Niezależnego, do Mieszkania z Opieką, wreszcie Ośrodków Opieki Medycznej.

Ośrodki opieki medycznej – przeznaczone dla osób nie mogących żyć samodzielnie, wymagających stałej profilaktycznej, terapeutycznej oraz rehabilitacyjnej opieki pielęgniarskiej w stanach przewlekłych. […]“

Pełny tekst art. dr inż arch. Marii Bielak-Zasadzki i dr inż arch. Beaty Kucharczyk-Brus w najnowszym numerze ‚Polityki Senioralnej‘ Nr 3 2017 s. 71-78 czytaj TU