„Dla wielu osób od 30 lat powinnam być na emeryturze, na szczęście nie jestem, bo nie umiem siedzieć i nic nie robić. To, że trzeba ludziom pomagać, wyniosłam z domu – mówi dr Anna Jakrzewska-Sawińska.

Kiedy poprosiłam Panią o spotkanie, dość długo wertowała Pani swój kalendarz i  nie znajdowała dla mnie czasu.

Jestem bardzo zajęta. Pilnuję teraz, żeby jak najszybciej otworzyć w Poznaniu Dzienny Dom Opieki Medycznej. Może się uda pod koniec kwietnia. To placówka posiadająca pełne zabezpieczenie do prowadzenia diagnostyki, leczenia i rehabilitacji medycznej niesamodzielnych osób starszych. To miejsce, które ma na celu skrócenie czasu i  zmniejszenie liczby nieuzasadnionych medycznie hospitalizacji.

Ponadto działalność Dziennego Domu Opieki Medycznej będzie wspierana nowymi technologiami, takimi jak teleopieka i  wideokonsultacje. Pacjentom zapewniony zostanie transport i  odpowiednie do  stanu zdrowia wyżywienie, będą też zajęcia dodatkowe.

Prowadzimy już takie domy, w  partnerstwie z władzami, w Wągrowcu i  Pniewach, wkrótce otworzymy w  Poznaniu i  Buku. Rozmawiam, z  kim tylko mogę, i  szukam pieniędzy, gdzie tylko mogę. Ale do tych pieniędzy nie jestem jedyna, potrzebujących nie brakuje. Aktualnie zbieram fundusze również na dokończenie budowy stacjonarnego hospicjum w  Poznaniu. Każda wpłata przybliża nas do otwarcia tak potrzebnej dla mieszkańców Poznania placówki.

A Pani nigdy nie brakuje sił i wytrwałości. Po co ta ciągła bieganina? Nie powinna Pani czasami, przepraszam za szczerość, odpoczywać sobie na emeryturze?

Dla wielu osób od 30 lat powinnam być na emeryturze, na szczęście nie jestem, bo nie umiem siedzieć i nic nie robić. To, że trzeba ludziom pomagać, wyniosłam z domu. Dlatego staram się o różne dotacje, wysiaduję w urzędach, piszę o potrzebach i oczekiwaniach seniorów w Polsce, rozmawiam, przekonuję.

Idzie mi nieźle, bo rzeczywiście jestem uparta i zgłaszam się do różnych gremiów, komisji, zespołów, żeby mieć możliwość coś zorganizować, załatwić, popchnąć. Ale oni czasami patrzą na mój PESEL. Dziwią się, że jeszcze chce mi się tak intensywnie pracować.

Chciałabym wszystkich niedowiarków uspokoić. W  tym działaniu nie jestem sama. Mam bardzo dobry, młody, świetnie przygotowany do pracy zespół, któremu również przyświeca wiara, że połączenie wiedzy i wieloletniego doświadczenia z dobrym merytorycznym przygotowaniem i  młodzieńczym zapałem, pozwala z  optymizmem patrzeć w  przyszłość naszego hospicjum i całej naszej pracy. […]

Odwiedzając domy chorych, dostrzegła Pani, że ludziom dokucza nie tylko śmiertelna choroba, ale i bezradność, poczucie osamotnienia z powodu starości. I stąd pomysł zorganizowania opieki geriatrycznej.

Otworzyliśmy pierwszą w Poznaniu poradnię geriatryczną. Ale nad zapewnieniem wszechstronnej pomocy osobom powyżej 60. roku życia wciąż pracujemy. W  naszych placówkach organizujemy liczne zajęcia, kursy językowe, komputerowe, gimnastykę, rehabilitację pamięci i  orientacji. To wszystko w  ramach programu na rzecz aktywności społecznej osób starszych. Obserwujemy, jak to działa, publikujemy wyniki [ zob. np. TU oraz TU] Zachęcamy też starszych, aby nie zamykali się w swoim gronie, lecz spotykali z młodszymi ludźmi.

Ale czy to młodych interesuje?

Jeśli starsi będą mówić wyłącznie o  chorobach, to z  pewnością nie. Nawet rodzina nie ma do tego cierpliwości. Sama byłam niedawno w gronie osób wiekowych i strasznie się nudziłam, gdyż słyszałam tylko o tym, co ich boli. A ja bym chciała się dowiedzieć, co ostatnio przeczytali, jaki film obejrzeli i czy wybierają się na wakacje. Mam trzech wnuków, to dziś ludzie dorośli, ale ja nigdy nie rozmawiałam z  nimi o  chorobach. Oni chętnie mnie odwiedzają, interesują się tym, co robię, dyskutujemy o historii, polityce. I o tym, co robić, żeby się zdrowo zestarzeć. Rozmawiamy o  wielu sprawach. Nigdy o  chorobach! […]“

Pełny tekst rozmowy Doroty Juszczyk z dr Anna Jakrzewską-Sawińską czytaj w miesięczniku „Senioralny Poznań“ 2020 Nr 4, s. 6 – TU