„W tym roku obchodzono 20 rocznicę ogłoszenia przez Marka Kotańskiego 14 kwietnia Dniem Ludzi Bezdomnych. Stowarzyszenie „Monar”, którego był założycielem, zorganizowało na tę okoliczność trzy ogólnopolskie seminaria – w Warszawie, Poznaniu i we Wrocławiu pod wspólnym hasłem: „Bezdomność nie zaczyna się jesienią i nie kończy wiosną”. […]w Poznaniu [rozmawiano] o izolacji osób starszych (seminarium „Różne odcienie starości”. […]

Interesujące były wnioski dotyczące tematu „Opieka czy samopomoc w organizacji wsparcia dla osób w podeszłym wieku?”. Tu eksperci jednogłośnie stwierdzili, że w tych dwóch sferach nie można dokonywać wyboru. Mówiąc o konieczności zapewnienia całodobowej opieki trzeba mieć na uwadze poszukiwanie rozwiązań w zasobach otoczenia. Niestety, praktyka pokazuje, że te zasoby okazują się niewystarczające, a fatalnie działający system pomocy w naszym kraju zostawia człowiekowi starszemu jedną tylko alternatywę – pobyt w domu pomocy społecznej.

Mgr Holajda zwróciła uwagę, że wsparcie z zewnątrz oraz usługi opiekuńcze świadczone w miejscu zamieszkania nie pozwolą na zaspokojenie wszystkich najważniejszych potrzeb. Niezbędne jest wdrożenie tych usług w systemie całodobowym, co znajdowałoby uzasadnienie w sytuacjach doraźnych. Brakuje całodobowych placówek, w których osoby starsze mogłyby otrzymać pomoc w nagłych przypadkach. Funkcjonujące ośrodki interwencji kryzysowej nie są przygotowane na wsparcie seniorów, szczególnie z zaawansowaną chorobą Alzheimera. To właśnie schorzenie zostało uznane przez jednego z przedstawicieli instytucji publicznej, o zgrozo, za chorobę rzadką. Tymczasem, według danych szacunkowych, na Alzheimera cierpi około 350 tysięcy osób w Polsce, a w samym Poznaniu – mniej więcej 10 tysięcy. Co trzeci 60-latek nie jest w pełni sprawny.

Nie da się ukryć, że zagadnienie całodobowej opieki nad osobami starszymi, tak jak i niesamodzielnymi z powodu złożonej niepełnosprawności, jest kwestią wymagającą pilnego rozwiązania. Problem ten wyraźnie zaznaczył się w momencie oddzielenia opieki środowiskowej od medycznej, gdy ta ostatnia przybrała charakter komercyjny. Ciężar odpowiedzialności za niewystarczające wsparcie spadł na opiekę środowiskową. Zdaniem panelistów konieczne jest wypracowanie nowego podejścia w opiece długoterminowej nad osobą niesamodzielną. Największą przeszkodą w powoływaniu ośrodków całodobowego wsparcia są nie tyle pieniądze, ile znalezienie odpowiedniego lokalu. Aby opiekę nad starszymi można było zabezpieczyć, trzeba zmian legislacyjnych.

Lukę w systemie wsparcia stanowi ponadto brak profesjonalnej pomocy dla opiekunów osób starszych i przewlekle chorych. Niezaspokojona jest także potrzeba emocjonalnego oraz duchowego wsparcia, często pomijana w strategiach dotyczących form pomocy dla osób starszych i ich otoczenia. W szpitalach wielospecjalistycznych powinny działać zespoły konsultacyjne, w skład których wchodzi pielęgniarka geriatryczna, pracownik socjalny, fizjoterapeuta itd. […]“

Pełny tekst art. Karoliny Kasprzak w ‚Filantropie‘ 2016 Nr 5, s. 9 TU