Promotor: prof. dr hab. Katarzyna Wieczorowska-Tobis, Katedra Geriatrii i Gerontologii.

„Niedożywienie pogarsza jakość życia. Wraz z postępującym procesem starzenia jest przyczyną osłabienia reakcji odpornościowej, koreluje ze wzrostem chorobowości i śmiertelności [13]. Choć często występuje u osób w wieku podeszłym, rzadko jest odpowiednio diagnozowane, a jeszcze rzadziej leczone. O ile nadmierną masę ciała jest stosunkowo łatwo rozpoznać, o tyle niedożywienie w grupie osób starszych może pozostać przez długi czas niedostrzeżone. Diagnozowanie i leczenie niedożywienia jest zatem jednym z kluczowych kroków w opiece nad człowiekiem w podeszłym wieku [14]. Niska masa ciała i jej zmniejszanie są silnymi czynnikami predykcyjnymi zgonu z powodu zwiększonej częstości zakażeń oraz gorszej odpowiedzi na postępowanie medyczne [2]. Dlatego też, niezbędne staje się, wypracowanie strategii postępowania [15], umożliwiających właściwe i systematyczne monitorowanie stanu odżywienia ludzi starszych, wczesne wykrywanie osób z grup ryzyka i podjęcie odpowiednich działań prewencyjno – leczniczych. […]

Problemy związane z zaburzeniami stanu odżywiania są jednym z ważniejszych czynników rokowniczych występowania ograniczeń sprawności funkcjonalnej w populacji osób starszych [46], a niedożywienie zaliczane jest obecnie do tzw. wielkich zespołów geriatrycznych. Niewłaściwy sposób odżywiania osób w starszym wieku często prowadzi do niedoborów i może wyzwalać lub nasilać istniejące schorzenia przewlekłe. Ponadto niedożywienie znacząco pogarsza jakość życia, gdyż prowadzi do obniżenia zdolności do działania, przewlekłej niesprawności, a z ekonomicznego punktu widzenia powoduje wzrost kosztów leczenia [23]. Pomimo to, zjawisko ryzyka niedożywienia i niedożywienie, stanowiące istotny element kaskad i cykli geriatrycznych, jest jednym z niedodiagnozowanych problemów w geriatrii. Skoro, więc jest rzadko diagnozowane, to równie rzadko podejmuje się analizę jego przyczyn i wdraża odpowiednie postępowanie terapeutyczne. W związku z tym, z całą pewnością można stwierdzić, że stanowi w Polsce wciąż niedoceniany problem; brak m.in. danych, dotyczących występowania zjawiska ryzyka niedożywienia i niedożywienia wśród osób w wieku podeszłym w kontekście niesprawności funkcjonalnej. […]

Rzeczywiście w przeprowadzonych przeze mnie badaniach niedożywienie charakteryzowało ogółem 6% badanych osób starszych, czyli nieco częściej niż co dwudziestą osobę, ale w tym tylko 2% analizowanych mieszkających we własnym środowisku, 13% przebywających w ramach opieki instytucjonalnej i 7 % hospitalizowanych. Natomiast ryzyko niedożywienia dotyczyło aż 40% ogółu badanych osób, w tym: 28% przebywających w środowisku domowym (pensjonariusze DDPS – 20% i słuchacze UTW – 8%) i aż 46%, będących pod opieką instytucjonalną (mieszkańcy DPS) oraz 58% hospitalizowanych (pacjenci OG; ryc. 13, str. 54). […]“

Pełny tekst (ss.121) doktoratu  dostępnego w Wielkopolskiej Bibliotece Cyfrowej czytaj TU